Pippi leert me om in het nu te blijven.

In het nu blijven.

Paarden zijn voor mij een spiegel. Er wordt gezegd dat je tijdens je leven de paarden tegenkomt waar je op dat moment iets van kan leren. Daar geloof ik wel in. Voor Pippi(Epifanie) is dat zeker het geval, zij heeft mij zo aan het denken gezet over de weg die ik bewandelde en die ik nog wil en moet gaan. Wat ik op dit moment het meest waardevol vind, is dat Pippi me dwingt om in het nu te blijven. Ik moet met de volle aandacht bij haar blijven. Doe ik dat niet, dan laat ze me dat direct merken. Ze houdt me allá minuut een spiegel voor, soms door tijdens het longeren rustig aan te geven dat ze om wil draaien, maar soms ook door er direct van tussen te gaan. Ook het uit de wei halen vergt aandacht. Ze komt altijd gezellig naar me toe, maar meelopen de wei uit is wat lastiger. Daarbij geldt ook dat ik erbij moet blijven anders duikt ze met haar hals achter mij langs. En dan is ze negen van de tien keer los. Daar sta je dan met je goede gedrag.

Met volle aandacht.

Maar ik merk steeds meer dat ik het me bewuster ben, als mijn aandacht afdwaalt. Een paard dat steeds ervan door gaat, is ook erg onhandig. Ze is erg slim en heeft helaas in haar leven dingen geleerd die niet zo handig zijn. Dat vereist heropvoeding en volharding, maar vooral aandacht. Eigenlijk ben je het ook aan je paarden verschuldigd om met je volle aandacht in het hier en nu te zijn zodat je verbinding met ze kan maken. En dit gaat niet alleen op voor de omgang met de paarden maar dit geldt natuurlijk ook voor het contact met je kinderen, je familie en andere mensen om je heen.